Da Galiza III

"Abecedario de árbores"

bidueira é con b de branco
branco como a lepra,
os longos rabos do b
desempenados como riscas de xiz.
Na cortiza branca da bidueira
sutil como a casca do ovo
os indios de tempos idos
(antes do alcohol barato, das plumas de plástico)
escribían mensaxes instantáneas
fráxiles como todo o que vale a pena.
bidueiras como mulleres de loito,
como prisioneiros famentos
na interminable estepa do país do Medio,
unha mitteleuropa ou outra,
montando garda ós espectros
de Dachau ou Matthausen.

ollo coas acacias,
con c de coitelo.
son máscaras de entroido
que esconden o gume das súas follas
nun estoupido de lámpadas amarelas.
Unha acacia ou mimosa nun entroido, hai anos,
partiume a lingua en dous.

e que dicir das magnolias
con m de mágoa
que te asaltan por sorpresa
con esa creación excesiva
de flores pesadas como chumbo,
as linguas ou sexos dos pétalos
murchas antes de abrirse.
Non quero ver magnolias, non
teñen contención, non
son discretas.
Esa paleta de cores carnais
non se acorda coa miña roupa
nin cos mobles do living room.

plataneiro, con p de prender,
con p de pólvora e pincel,
falsos como ningunha árbore,
que levan na codia un mapa
con promesas de viaxes incumpridas.

árbores de inverno,
o último libro que
Sylvia
antes de pousar a cabeza
no acougo enganadizo
do forno de gas.

Marilar Aleixandre, in Abecedario de árbores, 2006